Ese día era Samaín. Quedara as 8:30 con Pablo para ir a por chuches polas casas. Cando chegou xa lle dei unha pequena caixiña. As rúas estaban infestadas de nenos disfrazados pedindo polas casas. A ese paso as casas estarían sen chuches.

En ese mesmo intre chocamos contra unha persoa disfrazada de pallaso. Nós disculpámonos, pero él seguíanos mirando e cada vez respirando máis forte.Entón salimos correndo cara a miña casa gritando asustados. Pablo e eu durmimos xuntos polo medo, pero as 5:00 da mañá escoitouse como de abría a porta e como se pechaba; escoitamos unha respiración forte e uns pasos que se intentaban distinguir no silencio da noite. Tranquilicei a Pablo, pero non servía de moito, porque eu tamén estaba cagado, pero conseguimonos durmir. A mañá seguinte despertámonos por sirenas da policía; cando ía salir da habitación vin a meu pai gritando e explicando o que pasou: “Mataron a miña tía Luisa”. Eu sabía que o culpable era o pallaso . Non quería salir da casa polo medo que tiña;  decidín que cando foran as 5:30 da mañá saliría para investigar. Cando chegou a hora collin tres coitelos e unha botella de cristal. Salin e escoitei como  se alguén se escondera detrás da porta; non sabía que facer. Esa cousa que se escondera detrás da porta, estaba empezando a asomar a cabeza, saquei un coitelo e craveillo na cabeza. Parecía que non lle fixera dano, sacouse o coitelo e foise.

Funme para a cama, pero este despertar foi máis raro que o anterior; encontrábame nun sitio branco rodeado de familiares chorando. Despois de 30 min contáronme que a casa se chamuscara con toda a miña familia dentro, que sobrevivira de milagro, por eso terei que pasar o resto da miña vida nunha cama.

Ero López Olveira